Gedicht: "Verdriet is als een zware steen"

Verdriet is als een zware steen
die aan een touw
om je nek hangt.

Het maakt
dat men zich zwaar voelt
en alleen maar
- met gebogen hoofd -
naar eigen verdriet
kan kijken.

Op dat ogenblik
ziet men de leuke dingen
van het leven niet meer.

Zo’n zware last
kan men niet alleen dragen.
Als er dan iemand is die luistert,
lijkt het
of men het niet meer alleen
hoeft te verwerken.
Even lijkt het minder zwaar.

 Werner Storms

http://www.oudersvaneenvermoordkind.be/gedichten

Ik was aan het zoeken naar een mooi gedicht dat ik kon gebruiken en toen ik dit gedicht las, was ik meteen verkocht. Het is een onbekend gedicht, maar daarom niet minder mooi. Het gaat over verdriet en het dragen ervan. Ik vind het mooi omdat het pure waarheid is wat er staat en het is op de koop toe nog mooi verwoord en in een gedicht gestoken. Daarom spreekt het mij zo aan.

Als ik naar de vorm ga kijken, zie ik enkele woorden terug keren. Namelijk; “alleen,zwaar en verdriet”. Deze drie woorden hebben een belangrijke betekenis. Verdriet is zwaar en je voelt je alleen gelaten.

Er is ook een semantisch veld, het centrale thema is verdriet. De woorden die hier rond draaien zijn; zwaar, gebogen, last, alleen en verwerken. Deze woorden hebben allemaal iets te maken met verdriet.

De dichter maakt gebruik van “men”. Hij spreekt ons niet rechtstreeks aan, maar spreekt over iedereen in het algemeen.

Iedereen die ooit leefde, leeft of zal leven maakt momenten mee dat hij of zij zeer verdrietig is. De dichter beschrijft dus een gevoel dat los staat van de tijd. Vermits iedereen verdrietig is, kan de dichter natuurlijk ook uit eigen ervaring spreken, maar dat weten we niet. Het gedicht vertrekt ook vanuit de werkelijkheid, want verdriet is een alledaags iets.

Er is geen rijm in het gedicht aanwezig. Ook is de relatie tussen de titel en het gedicht zeer duidelijk. De titel is namelijk het eerst deel van de eerste zin van het gedicht.

Als ik nu terug naar de inhoud ga kijken, zie ik een mooie verwoording van wat verdriet is. Er is ook een metafoor voor verdriet aanwezig. De dichter vergelijkt verdriet met een zware steen die om je nek hangt. Die steen is zo zwaar dat je alleen naar beneden kan kijken. Je kijkt alleen naar je eigen miserie, je kijkt niet op naar de mooie dingen om je heen. Soms is verdriet zo moeilijk te verwerken dat je dit niet alleen kan. Dan moet er iemand anders helpen. Die persoon zal dan de steen mee dragen en zo kan je je hoofd terug opheffen en de mooie dingen in het leven zien.

Dit is de afbeelding die ik heb gekozen. Je ziet een vrouw die haar hoofd buigt en doordat de tekening in het zwart is getekend en nogal vaag, geeft het mij het gevoel dat de vrouw rouwt. Zij heeft pijn en kijkt niet op. Met wat verbeelding zie je de steen hangen die haar hoofd naar beneden houdt. De steen die zorgt dat haar verdriet blijft hangen tot ze de steen kan opheffen of iemand haar helpt. Tot dan zal ze haar hoofd buigen en de mooie dingen niet zien.

http://www.kuleuven.be/thomas/page/rouwen-op-school/